SPEELKWARTIER

stad als een steen in een groene vijver
plantsoenen omkransen je
met een kraag voor je rimpelige hals
je bikkelharde torens
snijden wolken aan flarden
benoemen kwartieren met geklep
dat maar geen muziek wil worden
het doet niets toe of af aan de stilte
die diep in je gepensioneerde buurten huist
en op grachtjes te smal voor zonlicht
middeleeuwse geesten houden zich schuil
in je heilige stegen
op een muur van je achterom
staan nog altijd twee schaduwen
onhandig kinderlijke liefde te spelen
de bel op het schoolplein
heeft ze niet wakker geschrokken
ze zijn vandaag de dag
nog altijd bezig met het onmogelijke
en hun speelkwartier duurde
toch al een eeuwigheid of twee